Een mistige winnaar op 4 november.
De 26e editie van de strijd om de felbegeerde trophee vond deze keer wederom
plaats op de Batouwe te Tiel. De vorige poging was last minute gecancelled
doordat wegens dramatisch veel neerslag de baan volledig onbespeelbaar was
geworden.
Deze keer leek het niet veel beter te zijn; Bas Ossewaarde had als organisator
ook deze keer aangetoond een belabberd meteorologisch inzicht te hebben. Het is
een waarlijk wonder dat maar liefst 14 van de 18 beoogde deelnemers de weg naar
de Batouwe überhaupt konden vinden. Het was de meest erbarmelijke mist sinds
tijden. Het zat echt pot en pot dicht. De 4 die last minute niet konden hadden
in dat opzicht geluk, verder waren zij minder af met diverse lichamelijke
ongemakken. Maar ook voor de wel aanwezig leek eea tevergeefs, ook nu was de
baan gesloten wegens mist.
Maar rond 1000 uur waren er dan toch 14 veteranen die zich laafden aan koffie,
met betuws appelgebak en slagroom. Het zicht was toen al wat verbeterd, Met
enige fantasie was het 50 meter bord op de driving range zichtbaar voor diegenen
die wisten waar het stond. Met name Bert Smit zag elke 5 minuten een
significante verbetering in de weersomstandigheden. Maar helaas was voor alle
anderen het zicht identiek aan dat op de ochtend na een GMM, MISTIG !!!!!!!!!
De geplande starttijd van 1130 ging dan ook rustig voorbij , heftige discussies
met de greenkeeper, en enthousiaste visie van Bert ten spijt.
Nadat we ons, mokkend, bij de omstandigheden hadden neergelegd en besloten
hadden dan maar een rijkelijk besproeide lunch te gaan genieten, besloot om 1230
de greenkeeper dat we toch de mistige weide in mochten. Een aparte ervaring om
tegen een witte muur aan te slaan.
Maar uiteindelijk hebben alle senioren de 18e hole weten te bereiken, 1 flight
waar wij de namen niet van zullen noemen, hebben wel een paar holes
overgeslagen. Maar dat heeft de uitslag niet kunnen beïnvloeden.
Hoge scores bleken in deze mistige omstandigheden , en de lastige baan,
uiteraard niet tot de mogelijkheden te behoren. Locale kennis is hoogst
waarschijnlijk de oorzaak dat Bas Ossewaarde toch nog 32 punten bij elkander
wist te sprokkelen, ruim voldoende voor alweer een zege. De neary was voor Ben
Bunt, al heeft niemand deze bal zien neerkomen, deze par 3 was nl meer dan 125
meter, en dat zicht hebben we de gehele dag niet gehad.
De longest was Bert Smit, die als vrijwel de enige zijn bal op de fairway wist
te plaatsen.
Na de traditonele borrel met ballen hebben de veteranen zich in de door Jan des
Bouvrie geheel gerestylde restaurant (lees veel wit en afschuwelijk grote
barstoelen) vermaakt met een voedzame maaltijd, uiteraard besproeid fraaie
wijnen.
De organisator heeft de neary en de longest winnaard verblijd met een fraaie
fles, gesponsorde ballen en een mnooie attentie. Daar hij zichzelf lastig de
trophee kon overhandigen heeft hij de uitreiking hiervan uitbesteed aan zijn
voormalig partner-in-crime Ben Bunt, die op voortreffende wijze ontroerende
woorden sprak.
Bert Smit heeft zich opgeworpen om samen met mede lid Gert M. de organisatie van
Bas over te nemen. Deze geste is door Bas O. in dank aanvaard, waarbij
duidelijke opluchting waarneembaar was opdat hij niet opnieuw zou gaan aantonen
dat organisatorisch talent hem behoorlijk vreemd was
Kortom een vanouds gezellige bijeenkomst, met een vervolg op Edda Huzid in
Voortuizen in 2009.