Van onze verslaggever, Herkenbosch.

Na vier maanden grauwe luchten doorleefd te hebben, waaruit regelmatig pijpenstelen neersloegen en stormen neerbeukten op kwetsbare fairways en greens, gloorde er licht aan het eind van de winterstop. Cuphouder Ben B. had de CMG Veteranen doen ontwaken uit hun winterslaap middels de aankondiging van een eerste golftreffen in 2004 op vrijdag 19 maart. Op deze dag zouden zij wederom de kans krijgen elkander de bal toe te slaan in het land der vlaaien, schutterijen, carnaval, waar het Bourgondische leven hoogtij viert en waar de inwoners, mede gezien de door hen gehanteerde onbegrijpelijke Limburgse dialecten gerust in de categorie allimtonen geplaatst mogen worden.

Uw verslaggever besloot reeds de donderdag aan het treffen voorafgaand koers te zetten naar het zuiden, met het voornemen zijn fotografische talent aan te scherpen via een bezoek aan de foto-expositie "j’aime La France" in de mooie nieuwe Boscotodonhal in het plaatsje Helmond. Dit bleek zeer de moeite waard en een wijs besluit, mede gezien het hierdoor onbewust vermijden van de inmiddels vaste opeenhoping van automobielen rondom onze lichtstad Eindhoven.

Na met volle teugen genoten te hebben van vele nostalgische beelden en niet te versmaden vormen, waaronder die van (gelukkig de jonge) Brigitte Bardot, wendden wij de steven richting het zuiden waar wij verder zonder onnodige vertraging het in een idyllische omgeving gelegen Boshotel in Vlodrop bereikten.

Na het inchecken frequenteerden wij de bar, waar reeds na een kwartier een volledig op de bediening van zijn mobiele telefoon gecontreerde Ferry T. binnenschreed. Na wederzijdse warme begroetingen bediscussieerden wij o.a. de lokale toewijzing van kamernummers, die nogal afweek van een logische benadering en meer verdiepingen suggereerde dan waargenomen kon worden. Voorts vonden wij overeenkomst in het feit dat wij de dag voorafgaand aan onze reis onze respectievelijke auto’s gewassen hadden en deze ochtend tot onze verbazing hadden geconstateerd dat zij respectievelijk bedekt waren met een verse laag Saharieel woestijnzand, het gevolg van een hooguit 10x in een eeuw voorkomend fenomeen, zo lazen wij later in een betrouwbaar, door helden bezorgd nationaal ochtendblad.

Kortom, de tijd vloog om en bijna hadden we niet in de gaten dat inmiddels Jos N. en Wybren vd W. gearriveerd waren, waarmee wij afgesproken hadden een vorkje te gaan prikken. Gezien de inmiddels gevorderde tijd begaven wij ons in de Merc van Jos N. naar het door hem geselecteerde Michelin * restaurant. Deze gasterij bleek gelegen in de nabijgelegen Heimat, en een sensuele vrouwenstem leidde ons via vele bochtige wegen en onnavolgbare route naar onze bestemming in Heinsberg/Randerath, welke bekend staat onder de naam Burgstuben-Residenz! Hier kozen wij een gastronomisch 5-gangen menu, dat nog uitgebreid bleek met twee proeverijtjes. De maaltijd bleek een ware uitdaging, evenals de bestelling van begeleidend water. Volkomen verzadigd keerden wij uren later terug naar het inmiddels vertrouwde Boshotel, waar wij nog afmeerden in de bar, alvorens ter kooi te gaan.

De volgende ochtend was het zover en na een licht ontbijt op een door het hotel goed verborgen ontbijtplaats togen wij vol goede moed en verwachting naar het nabijgelegen Burggolf Herkenbosch om oude vrienden te ontmoeten en met hen de stokken te kruisen. Bij aankomst bleken wij de eersten, maar werden desondanks direct verwend met koffie en Limburgse vlaai, waarna al snel met enige regelmaat de overige deelnemers binnendruppelden. Hieronder ontwaarden wij een nieuw gezicht, namelijk Mike H., die via onbekende paden (wellicht de onvolprezen veteranen website) kennis had vergaard omtrent onze periodieke bijeenkomsten. Als kandidaat-lid bracht hij al direct een vrolijke noot in via zijn met veel flair gedragen kleurige golfoutfit. Hulde! Na aankomst van organisator Ben B. ontstond een lichte consternatie, aangezien een aantal veteranen niet ongevoelig gebleken was voor de charmes van de wulps gevormde blonde, doch middelbare en strenge receptioniste en men direct had afgerekend onder invloed van haar hypnotiserende eye make-up. Dit bleek niet de bedoeling, aangezien Ben B. een collectief arrangement geboekt had, maar flexibel inspelend op de ontstane situatie werd de zaak alsnog geregeld. Terzijde zij opgemerkt dat voorgaand gedrag van de bewuste veteranen in schrille tegenstelling staat tot hun gedrag als CMG managers, waarbij men slechts onder grote druk en een verstreken periode van drie maanden bereid was rekeningen te vereffenen. Wat vrije tijd al niet kapotmaakt in een mens!

Na de genoten koffie en de hieraan parallel verlopende geanimeerde discussie volgde de hectiek van het inslaan, inchippen en inputten. Ondertussen ontfermde Ferry T. zich over de logistiek van de foerage, hetgeen bijna iedereen een lunchpakket opleverde. Vervolgens werd aangetreden bezijds de tee van hole 1, vanwaar de inmiddels traditionele fotosessies geschoten werden. Ferry T. werd als non-competitor benoemd als baanfotograaf, een taak waar hij zich gewetensvol en kundig van gekweten heeft.

Flight 1 (Frans vD, Ben B., Jos N. en Wybren vdW) sloegen de spits af, waarmee al direct een zoektocht ontketend werd in de omringende bossages, waar enkele afgeslagen ballen een veilige schuilplaats gevonden hadden. Flight 2 (Tom Z., Gert M., Bas O. en Jan P.) sloeg iets behoudender af en vertrok met veilige volleys. Flight 3 (Cees B., Mike H. en Gerard L) en Flight 4 (Bert S., Ploni S. en Gerrit B.) vertrokken ontgadegeslagen door uw verslaggever, als gevolg waarvan waarnemingen ontbreken.

Door de baan genomen, bleek deze nog in winterslaap, alhoewel veel groen voor ontluiken gereed stond. Veel jong leven werd bedreigd, aangezien de nog enigszins stramme veteranen regelmatig het nog niet ontloken struweel moesten betreden en hun recovery-slagen arsenaal moesten aanspreken om afgedwaalde en via de vele bomen ricochetterende golfballen wederom in de juiste richting te dirigeren. Een en ander kwam het tempo niet ten goede, hetgeen enkele lokale spelers en speelsters enigszins frustreerde. Het weer bleek ons niet al te slecht gezind, alhoewel flight 2 vanaf de tee van hole 18 met enige regenval geconfronteerd werd, maar het beste zat er toen natuurlijk reeds op. Na afronding van de laatste hole concludeerden wij gezamenlijk dat, ondanks een qua weer enigszins gesluierde dag het toch weer een genoegen was geweest om deze golfcourse bespeeld te hebben.

De strijd werd voortgezet aan de borreltafel, maar deze keer om de bitterballen die op gezette tijden de keuken verlieten om met een snelheid grenzende aan het bijna doorbreken van de geluidsbarrière te belanden in de magen van de vingervlugste veteranen. Zoals altijd ontspon zich een geanimeerde discussie rondom het uitwisselen van de laatste nieuwtjes, waarbij vrijwel om de bitterbal de koers van het eens zo geliefde CMG aandeel mobilefonisch werd opgevraagd en doorgecommuniceerd. Hierna ontbrandde de strijd om de douches, waarvan er slechts twee voorradig bleken (het vervuilde Limburg verklaard!) en het enige tijd in beslag nam om gewassen en verschoond een verse borrel te nuttigen. Een hot item in de discussies bleek de ons beloofde champagneborrel door Bert G., tot onze verbazing en ontstentenis niet aanwezig deze maal, ondanks zijn eerder gedane borrelbeloftes en rigoureuze inning van de weddenschapsgelden inzake koers CMG aandeel per 31-12 jl. Is Bert G. er zich van bewust zijn lidmaatschap van de Golf Society hiermee op het spel te zetten?

Nadat eenieder weer verschoond bij de borrel aanwezig was werd rond 19:00 uur aangeschoven aan het vervolg van het arrangement, waarbij Bert S. en Jan P. voor aanvang dezes vroegtijdig afscheid namen wegens verplichtingen elders.

De afstoot van het diner werd gekenmerkt door een heldere tomatensoep, waarbij de chef een dermate helderheid bereikt had dat een verschil met warm water nauwelijks vast te stellen was. De smaak gaf uiteindelijk de doorslag, het bleek wel duidelijk geen warm water te zijn. Hierdoor kennelijk geïnspireerd nam Ben B. het woord teneinde kond te doen van de nieuwe winnaar van de Veterans Cup. Begonnen werd met de mededeling dat kennelijk iedereen vergeten was de bordjes voor Neary en Longest Drive mee te nemen, hetgeen de duur van de prijsuitreiking aanzienlijk zou bekorten. Verdiend winnaar van de derde plaats werd Wybren vd W., die een prijs mocht kiezen van de aanwezige prijzentafel. Na ampele overweging legde hij beslag op een putter, een onderdeel waarop hij kennelijk nog veel verbetering verwacht. Tom Z. legde beslag op de tweede plaats en legde tevens beslag op een voorraad lake-balls van de prijzentafel. Zonder twijfel zullen al deze ballen binnen afzienbare tijd weer een comfortabele waterplaats vinden om zich ter ruste te leggen, daarmee de lake-ball’s circle of life weer sluitend! Het klapstuk van de dag, ofwel de nieuwe winnaar van de Dutch CMG Veterans Golf Society Senior Tour Challenge Cup, bleek Gert M., die van top tot teen geluk uitstralend eerst de resterende prijs van de prijzentafel mocht ontvangen (een houten topje, ofwel een handbediende hoes voor een hout of driver), waarna de Cup onder luid gejuich en geklap van de aanwezigen overgedragen werd aan de nieuwe Kampioen. Heel even werd zijn geluk verstoord door de mededeling dat hij de Cup, ook niet na drie keer winnen, voorgoed mee mocht nemen, doch dat er niet voor niets Challenge op staat; elke keer weer verdedigen dus. Jos N. zal hierbij de concurrentie aanscherpen door een nieuwe (CMG-) handicap voor Gert M. vast te stellen, opdat de uitdaging aanwezig blijft en Tom Z. zal de reglementen wat verduidelijken. De vreugde van de overwinning verdrong snel de even gevoelde pijn en in zijn emotionele dankwoord zegde Gert M. toe op korte termijn het volgende evenement te organiseren op zijn home course Edda Huzid. Na al deze emoties werd snel overgegaan tot het nuttigen van de reeds afgeserveerde varkenshaas met patat, die beiden met smaak verorberd werden. Daarbij werd door Ben B. voorkomen dat wijn met kurk gedronken moest worden, waarvoor onze waardering voor zijn alerte optreden. Tijdens het nuttigen van het hoofdgerecht kon stil geluisterd worden naar enige feestelijke toespraken aan tafels direct aangrenzend, waar een grote groep als scouts verklede golfjeugd zich tegoed deed aan grote hoeveelheden spare-ribs. Na de varkenshaas werd de maaltijd afgerond met tiramisu en koffie, waarbij een intensieve discussie gevoerd werd, mede naar aanleiding van de constatering dat aan een vroegere Cupwinnaar op de Cup gerefereerd werd als Tom Fitman, een onbekende naam in ons midden. Voor deze grove fout moet Ben Cunt verantwoordelijk gehouden worden en op Gert M. rust de verantwoordelijke taak een en ander snel te laten corrigeren.

Samengevat beleefden wij weer een uiterst gezellige dag, die door een aantal deelnemers nog werd voortgezet in de bar van het Boshotel waar nog vele glazen port en sterke (CMG) verhalen respectievelijk verorberd werden en de revue passeerden.

Met dank aan organisator Ben Cunt en het team van Burggolf Herkenbosch.

Het Limburgs Volkslied: