Van onze verslaggever, Groesbeek.

 Op vrijdag 31 oktober 2003, de dag na de door de firma Tostram’s uitgeroepen dag van het aandeel LogicaCMG, begaven wij ons op pad naar het hoog- (althans niet laag-)gelegen Groesbeek om deel te nemen aan de achtste competitie ter verkrijging van de Dutch CMG Veterans Senior Tour Challenge Cup. Dat het geen makkelijke strijd zou worden bleek al direct na vertrek van huis en haard, daar wij onmiddellijk konden aanschuiven in de file op de A4, terwijl de regen met felle uithalen de vele nog steeds aanwezige geplette vliegenlijken van de voorruit probeerde te spoelen. Na het ronden van de locatie Schiphol  verwaterde de file gelukkig, en kon motorslags koers gezet worden richting Nijmegen dat moeiteloos met eigen intellect gevonden kon worden, ondanks de op de website van de golfbaan aanwezige gebrekkige routebeschrijving en het ontbreken van een hightech GPS-navigator in de auto. Prompt om 11:00 uur passeerden wij de drempel van de parkeerplaats van golfbaan het Rijk van Nijmegen en ontwaarden al direct enkele grijsgekuifde collega-veteranen.

Tot onze verbazing en groot genoegen wapperde boven het ruimbemeten clubhuis een vlag van het oude vertrouwde CMG-bedrijf, door de organisator van deze dag ooit na zijn vertrek waarschijnlijk vergeten terug te geven aan het bedrijf. Bravo, en direct al een brok in de keel voor bij de koffie!

In het ruime en luxueuze clubhuis vonden wij de koffietafel gereedstaan in de Lounge, waar reeds een aantal veteranen zich tegoed deden aan koffie met Marikenbrood, een Nijmeegse specialiteit (zie de bijlage om even bij te spijkeren inzake Mariken).

Successievelijk druppelden de deelnemers binnen en tot ons genoegen ontdekten wij een aantal nieuwe cq lang niet aanwezig geweest zijnde collegae zoals bv Ploni S., Theo S., Cees J. en Ferry T. (de laatste even over uit Espagna). Ook ontwaarden wij Jacob B., captain van het (laatstelijk nog zo succesvolle) CMG Ryder Cup team, die momenteel nog in actieve dienst is voor “the Firm”.

Wij vernamen dat velen toch met enige moeite Groesbeek hadden kunnen bereiken en verdwaald waren in de grote stad die Nijmegen is. Frans v. D. had reeds om 08 :15 zijn woonstede moeten verlaten om tijdig aanwezig te kunnen zijn. Als dat maar goed gaat allemaal! Bij Gerrit B. in ieder geval niet; deze arriveerde maar nipt op tijd aangezien hij zijn sokken en schoenen thuis bleek te hebben gelaten, maar gelukkig had hij dit tijdig ontdekt maar moest wel terug. Gelukkig herinnerde hij zich nog wel waar hij woont!

Het bleek zo gezellig aan de koffie, dat gastheer Gerard B. nog maar ampel tijd had voor een korte briefing inzake parcours, Neary, Longest Drive, greenfee’s en lunchpakketten alvorens afgeslagen diende te worden op TEE 1. Onze gastheer had de dag echter dermate efficiënt voorbereid, dat verder oponthoud vermeden kon worden.

Bij TEE 1 werd verzameld, alhoewel Gerrit B. ook hier weer even terug moest aangezien hij nu zijn drankvoorraad voor de trip verloren had, maar uiteindelijk bleek eenieder tijdig aanwezig voor de afslag en traditionele fotosessie. Gelukkig waren de weersomstandigheden ons gunstig gezind, want inmiddels had het opgehouden met regenen.

Bij afslag bleek direct de grote (nerveuze) routine waarover de deelnemers beschikten; Peter E. bijvoorbeeld, chipte met zijn driver (?!) de bal in een fraaie boog ter rechterzijde het struikgewas in: wat een balbeheersing! Gevolgd door Cees J., die zijn bal met een fraaie driverslag direct een 15 meter van de TEE naast de damestee ter linkerzijde in de struiken deed belanden. Nog fraaier was de afslag van Theo S. die, nu weer ter rechterzijde, zijn bal op het veld van de driving range plaatste. Door deze voorbeelden ongetwijfeld beïnvloed, plaatste Cees B. zijn bal ter rechterzijde van de damestee in de struiken. Kortom, de Mulligans werden elkander met gulle hand toebedeeld bij deze demosessie. Dit alles onder het spiedende oog van de vrouwelijke Marshall vanuit het warme, droge en luxueuze startkantoor.

Eenmaal onderweg ontdekten wij dat de Groesbeekse baan, waarop gespeeld werd, idyllisch gelegen lag en beschikte over niet al te lange holes met zeer verrassende en moeilijk onder de putter te krijgen greens. Wij constateerden, dat er een absoluut record gezet werd qua afleggen van het parcours; nog nooit hadden wij 5 uur over een baan gedaan. Dit gaf  een op de 5^de flight aansluitend golfend echtpaar echter ruim de gelegenheid aan de kwaliteit van hun relatie te werken. Een achteropkomende eenzame golfer nam echter, hoewel enigszins gedesillusioneerd, de gelegenheid te baat vervroegd de 19^de hole maar op te zoeken. Wij echter, verblijvend op hole 6 namen waar dat Bert G. op TEE 8 de grond trachtte te kussen, hetgeen het vermoeden deed ontstaan dat een van zijn onvervulde ambities het pauselijk ambt zou kunnen zijn. Waarvoor hij ongetwijfeld een aantal goede eigenschappen in huis heeft. Nader onderzoek leerde dat er slechts sprake was van een modderige, dus gladde, ondergrond. Door de baan dachten wij ook een bewegende boskabouter te ontwaren, dit bleek echter Ferry T. met capuchon op te zijn, beroofd als hij was van zijn kostelijke Jaguar paraplu. Hij bleek deze op een van de eerste holes in de grond gestoken en vervolgens vergeten te hebben, waarop een onbekende vrijwilliger zich er vrijmoedig over ontfermd had, mede wellicht geïnspireerd door de inmiddels weer doorgestarte regenval. Voorts leerden wij Theo S. kennen als een emotioneel en ongedisciplineerd golfer, daar wij hem veelvuldig zagen gooien met zijn golfclubs. Bij vergissing had hij bij een dergelijke beweging zijn golfclub mogelijk verwisseld met zijn mobiele telefoon, daar deze later in de baan gevonden werd door een achteropkomende golfer.

Na al deze ervaringen vlogen wij als laatste flight rond 17:00 de Lounge in, vermoeid door met name de klim omhoog op de laatste voor de 19^de hole ingebouwde joggingtrack. In de Lounge  vloeide het bier en de witte wijn reeds in gestage stromen de uitgedroogde lichamen van de daar aanwezige veteranen in, gelardeerd met een aantal pikante hapjes uitgeserveerd door de uiterst vriendelijke bediening, inmiddels met een lampje te zoeken in duister Horecaland. Hierdoor werd het gemis van de traditionele ordinaire bitterbal minder gevoeld. Wij vielen midden in een verhaal verteld door Gert M. omtrent een verloren gegane CMG-paraplu, hierbij wellicht ongewild het verschil tussen de gulle aard van zijn echtgenote en zijn eigen Scrooge-aard benadrukkend. Desalniettemin toch een troostrijk verhaal voor Ferry T., die nog over het verlies van de eigen paraplu zat door te drinken, want gedeelde smart is halve smart, zo luidt het gezegde. Door de langdurige ronde kon er niet al te lang geborreld worden en werd de kleedkamer opgezocht ter voorbereiding op de uitdaging van het diner. Opvallend is bij het douchen altijd weer de zakdoek die klaargelegd wordt voor de golfer om zich mee af te drogen, kennelijk een favoriet bezuinigingsitem bij golfclubs. In de kleedkamers kon een hooglopende en hoogwaardige discussie gevolgd worden inzake politici; wij beluisterden een cynische (AT) en idealistische (public sector) invalshoek.

Het diner vond plaats in de Birdie-room waar twee tafels voor de veteranen gereserveerd stonden. Met smaak en genoegen verorberden wij achtereenvolgens een salade, een ruime hoeveelheid vlees op geraamtelijke stokjes en een voortreffelijk toetje, waarvan helaas de herinnering dermate vervaagd is, dat de bestanddelen niet meer spontaan in de herinnering opdoemen, wellicht mede gestimuleerd door de voortreffelijk smakende bijgeschonken (flessen) Fleurie. Van tijd tot tijd werd de maaltijd onderbroken door huldigingen en spontane toespraken, waarbij we opvingen dat er prijzen werden uitgereikt voor de gescoorde birdies (Jos N. en Frans v. D.), de best presterende dame (Ploni S., met niet al te veel competitie), de poedelprijs (Cees J., die vanaf hole 1 geen competitie duldde voor deze prijs), en tot slot de winnaar van zowel Neary, Longest Drive en de CMG Veterans Cup (Ben B.), een ongehoorde en tot op heden ongeëvenaarde prestatie: Well Done, Ben!  Nadat de winnaar na alle loftuitingen weer tot spreken in staat was, beloofde hij plechtig het volgende evenement weer voor zijn rekening en organisatie te nemen, waarbij hij zich liet ontvallen dit het liefst weer bij het zuidelijk gelegen Burggolf Herckenbosch te willen doen, aangezien de Houtrak (zijn homecourse) toch wel erg druk was. Gezien de ervaringen die de Veteranenclub in Herckenbosch in het verleden heeft opgedaan, viel dit voorstel in zeer goede aarde. Ben B. beloofde daar in maart 2004 (uiterlijk) werk van te maken. Er werd vervolgens veelvuldig naar het glas gegrepen om alle ontroering weg te spoelen, waarna Peter de J. het woord nam om een huiveringwekkende ervaring uit zijn werkomgeving (een wijnmishandeling) te memoreren. Hij bood vervolgens de aanwezigen de gelegenheid om tegen geringe vergoeding in het bezit te komen van enige gefleste eenheden uit een partij uit een container gevallen wijnfusten. Of iets dergelijks, althans. Uit het gepresenteerde A4 met wijngebieden viel ons de merknaam “Langverwacht” op, mogelijk het wijnresultaat na vele mislukte oogsten, zo suggereert deze naam.

Direct hierop greep Jacob B. het woord, dit vervolgens uitbouwend in een wervingsactie voor het CMG Ryder Cup team (in zijn hoedanigheid van captain & coach van dit team); in de afgelopen maand bleek dit team in Waterloo zeer succesvol in het verslaan van de Engelse tegenstanders en Jacob B. bleek dermate gegrepen door dit succes, dat het vaste voornemen er ligt dit huzarenstukje volgend jaar te herhalen, mede ondersteund, zo was zijn bede, door liefst nog enkele krasse knarren uit de Veteranenclub NL. Uw verslaggever, als inmiddels regelmatige deelnemer aan dit evenement, ondersteunt deze bede van harte en kan getuigen van de aldaar heersende uiterst aimabele sfeer en roept op tot positieve reacties.

En nog was de verbale diarree niet ten einde. Dagvoorzitter Gerard B. rondde het spraakwater af met de afkondiging inzake de besluitvorming van de CMG Veteranen ballotagecommissie: kandidaatleden Ploni S., Cees J. en Theo S. bleken zich deze dag zodanig geprofileerd te hebben dat niets hun lidmaatschap meer in de weg stond. Alleen Theo S. kwam er met een warning doorheen, gezien zijn onoorbare gegooi met stokken en mobiele telefoon in de baan. De commissie houdt Theo een volgende keer scherp in de gaten!

Na al deze commotie werden alle tafels ontruimd om plaats te maken voor koffie, espresso en cappuccino met Haagse Hopjes, na nuttiging waarvan een ruime hoeveelheid veteranen afnokte om op tijd in bed te kunnen liggen. De restgroep keuvelde nog enige tijd door daarbij onderwerpen aanroerend als PMTC (met name bandenfabriek Steur kwam aan de orde), de koers van CMG (Bert G. heeft de champagne voor de groep al klaar staan) en de momenteel razend actuele SPAM-problematiek. Bij het laatste onderwerp leerden wij nog dat internaut Gert M. in zijn huis bij elke ontvangen email een toeter af laat gaan. Laten wij hem dus vooral veel emails sturen!

Maar aan alles komt een eind, zo ook aan deze wederom uitermate gezellige dag.

Bijlage:

Mariken van Nieumeghen is een rederijkerspel, dat uit omstreeks 1500 dateert. Het laat zien hoe men in die tijd dacht over het geloofsleven. Dit blijkt uit een aantal dingen zoals het feit dat Mariken zeven jaar met de duivel (Moenen) in zonde leeft. Mariken mag ook niet de naam van God uitspreken en ze moet haar naam veranderen in Emmeken (de eerste letter van Mariken).
Mariken doet de duivel namelijk te veel aan Maria denken.
De moraal van het verhaal is dat hoe erg een mens ook zondigt, hij altijd vergiffenis kan krijgen door bemiddeling van Maria.

Het verhaal

In de tijd dat hertog Arnold van Gelre in Grave gevangen werd gezet door zijn zoon hertog Adolf, woont op vijf kilometer van Nijmegen een vrome priester die Ghijsbrecht heette. En bij hem woonde Mariken.
Mariken was de dochter van zijn overleden zuster. Zij deed het huishouden van haar oom.
Op een dag stuurt Ghijsbrecht Mariken naar Nijmegen om boodschappen te doen. Het zal waarschijnlijk te laat zijn om die dag nog terug te keren en oom Ghijsbrecht adviseert Mariken om bij haar tante te overnachten.
Toen Mariken inkopen op de markt had gedaan, was het al vijf uur en te laat om terug naar huis te lopen. Zij ging naar haar tante om daar onderdak voor de nacht te vragen. Haar tante echter had vlak daarvoor ruzie gehad met een paar andere vrouwen over de arrestatie van graaf Arnold door zijn zoon hertog Adolf. Hierdoor was haar tante buiten zichzelf van woede en Mariken moest het nu ontgelden. De tante schold haar de huid vol, waardoor Mariken helemaal van streek en gekrenkt wegging.

Aan de kant van de weg ging Mariken zitten huilen. Het maakte haar niet meer uit of God of de duivel tot haar zou komen. De duivel die dit alles hoorde en zag in haar een geschikt slachtoffer. In de gedaante van een mens met maar een oog paait hij haar met lieve praatjes.

Toen Mariken vroeg wie hij was, antwoordde hij dat hij een meester met veel kundigheid en kennis was; hij kon haar als zij het wilde, haar de zeven vrije kunsten leren. Nadat Mariken nogmaals had gevraagd wie hij was antwoordde de duivel dat hij Moenen heette. Hij kon haar ook nog alle talen van de wereld leren.
Als Mariken hier mee in zou stemmen, zou zij haar naam moeten veranderen, want Moenen en zijn makkers hadden al veel last ondervonden van een zekere Maria en zou zij geen kruis meer mogen slaan. Mariken stemde hier mee in en veranderde haar naam in Emmeken, omdat dit de eerste letter van Mariken is.
Nadat Mariken hiermee heeft ingestemd vertrekken ze naar 's Hertogenbosch, waar ze enkele dagen bleven, voordat ze naar Antwerpen gingen.

Na een aantal dagen werd oom Ghijsbrecht ongerust en ging naar zijn zus, om te kijken of deze meer kon vertellen. Deze antwoordde hem dat ze nergens van af wist, waarna oom Ghijsbrecht met bezwaard gemoed vertrekt.
Intussen had de slotvoogd van Grave de oude hertog Arnold uit de gevangenis bevrijd. Toen tante dit hoorde, werd ze dol van woede, riep de duivel aan en pleegde zelfmoord.

Emmeken (Mariken) en Moenen zijn intussen in Antwerpen aangekomen, waar ze hun intrek namen in herberg "in den Boom". Zij weten hier mensen op te hitsen, waarbij het uiteindelijk op vechten uitloopt. Hierbij vallen ook doden, zeer tot genoegen van Moenen.
Moenen denkt met al deze slachtoffers een goed figuur bij Lucifer te slaan.
Mariken realiseert zich waar ze mee bezig is, maar ze denkt dat er voor haar geen terugkeer meer mogelijk is, omdat ze teveel gezondigd heeft.

Na zeven jaar wil Mariken weer terug naar Nijmegen. Moenen gaat hiermee accoord, omdat het hem niet gelukt is Mariken iets aan te doen, want oom Ghijsbrecht is blijven bidden voor Mariken. Moenen hoopt dat als hij mee teruggaat, hij oom Ghijsbrecht iets aan kan doen, om Mariken alsnog geheel in zijn macht te krijgen.

Op de dag dat ze in Nijmegen aankomen is er juist een processie voor Maria. Mariken dringt er nu bij Moenen om samen naar "Masscheroen" te kijken. Dit spel is volgens oom Ghijsbrecht beter dan sommige preken. Moenen probeert in eerste instantie Mariken tegen te houden, wat hem uiteindelijk niet lukt. Hij is bang dat Mariken spijt zal krijgen.

Na in het spel gehoord te hebben, dat berouw nooit te laat komt, wil Mariken haar leven beteren. Hierop wordt Moenen zo boos, dat hij haar hoog de lucht in voert, om haar van grote hoogte naar beneden te gooien in de hoop dat zij haar nek breekt.
Oom Ghijsbrecht staat ook tussen de toeschouwers en ziet het gebeuren. Hij herkent Mariken nog niet. Nadat zij op straat gevallen is, gaat hij kijken en herkent Mariken. Mariken blijkt nog te leven, maar heeft bijna alle botten in haar lichaam gebroken. Moenen probeerde Mariken nog te doden, maar oom Ghijsbrecht weet hem te laten vluchten door een bijbelpassage uit te spreken.

Oom Ghijsbrecht gaat nu naar de meest geleerde priester van Nijmegen, maar die durft Mariken niet de absolutie te geven.

De volgende dag neemt Ghijsbrecht de heilige hostie en reist met Mariken naar de bisschop van Keulen. Onderweg probeert Moenen door zware stormen hun nek te breken, maar door de krachten van het sacrament mislukt dit. De bisschop van Keulen kan Mariken ook niet helpen.

Na een zeer vermoeiende reis komen Mariken en oom Ghijsbrecht in Rome bij de paus aan. Toen deze tijdens de biecht de zonden hoorde die Mariken begaan had, was hij hevig ontsteld.
Hij bad God om raad en legde haar de volgende boetedoening op : Mariken moest drie ijzeren ringen dragen, een om de hals en een om iedere arm. Zij moest deze ringen zo lang dragen, tot ze versleten waren of vanzelf afvielen.

Na terugkeer werd Mariken non in een klooster voor bekeerde zondaressen te Maastricht en oom Ghijsbrecht ging weer naar huis. Ghijsbrecht leefde nog 24 jaar en bezocht regelmatig zijn nichtje in Maastricht.

Mariken leefde zo boetvaardig dat Christus na verloop van tijd zijn engel tot haar zond, die tijdens haar slaap de drie ringen verwijderde. Toen Mariken de ringen naast zich zag liggen, wist ze dat God haar genade had geschonken.

Mariken leefde nog twee jaar en deed voortdurend boete. Na haar overlijden werden de drie ringen boven haar graf gehangen.