Van onze verslaggever, Zoelen.

 Het ochtendgloren op vrijdag 6 juni 2003 beloofde een dag, die gekenmerkt wilde worden door stralend weer en veel files, het laatste veroorzaakt door het nakende Pinksterweekeinde. Beide beloftes zouden vervuld  worden. Reeds vroeg in de morgen wekte uw verslaggever zijn Zweedse stalen ros teneinde koers te zetten richting Tiel, in het land van Flipje, waar alweer voor de zesde maal gestreden zou worden om de inmiddels felbegeerde bokaal van de Dutch CMG Veterans Golf Society. Wij volgden de gedetailleerde routebeschrijving van organisator Bas O. waarmee wij hopeloos verdwaalden in het Betuwse land. Na heroriëntatie in deze uiterwaarden slaagden wij erin om 10:30 de golfclub Batouwe te bereiken, alwaar wij via een op een penitentiaire inrichting voor golftassen gelijkende ingang, de dames-en herengarderobes, gevolgd door een klim naar de bovengelegen verdieping, op het terras reeds een grote groep CMG veteranen aantroffen rond de stoffelijke resten van koffie en appelgebak.

Met uitzondering van Frans v. D. waren alle heren gekleed in uiterst modieuze pijploze pantalons, een nieuwe ontwikkeling in deze groep, maar alles wordt dan ook door deze pure topsporters in het werk gesteld om resultaat te boeken, en deze maal bleek gekozen voor een strategie om zoveel mogelijk luchtweerstand te vermijden.  De laatste nieuwtjes sinds de vorige bijeenkomst werden uitgewisseld, en Bas O. zette de groep onder grote druk door op berekend onverschillige wijze te onthullen dat hij de week tevoren op deze course nog een hole-in-one had geslagen, en dit nog wel in het bijzijn van een zakenrelatie. Op de vraag of de baan inmiddels gerepareerd was, werd door Bas O. geduldig uitgelegd dat aan zijn opmerking toch een andere uitleg gegeven moest worden en dat het hem veel champagne gekost had om de zaak op zijn club weer goed te praten. De nog op het appèl ontbrekende veteraan Peter de J. had zich inmiddels gemeld vanuit een comfortabele file, waarop de groep besloot zich toch maar alvast te gaan prepareren op de wedstrijd en driving-range en putting green werden opgezocht om de spieren in de juiste conditie en op spanning te brengen voor de te leveren topprestatie.

Rond 11:30 verzamelde men zich op en rond tee 1, waar een toevallig rondharkende hovenier, die zich later ontpopte als een gezaghebbende lokale golfautoriteit, namelijk de marshall, bereid werd gevonden een digitale groepsfoto te schieten, waarop helaas Peter de J. zou ontbreken, aangezien deze door zijn verlate aankomst zich net op dat moment in zijn in de windtunnel geteste verkorte golfpantalon stond te  hijsen. Vervolgens was de wedstrijdleiding druk met het vastleggen van de handicaps, het herindelen van de flights, zoals eerder vermeld veroorzaakt door het ook al eerder vermelde fileleed, gevolgd door het uitreiken van de lunchpakketten.

Uiteindelijk werd stipt iets te laat om 11:43 afgeslagen door flight 1, bestaande uit Ben B., Wybren vd W. en Cees B., waarvan de laatste slechts als waarnemer en caddie zou meetrekken in verband met een recentelijk geplaatst nieuw heuponderdeel. Deze flight vertrok zeer luxe in een in landschapskleuren gehulde golfbuggy, deskundig bestuurd door Cees B.. 

Vervolgens was de beurt aan de lange-broeken flight van Frans v. D. en Tom Z., die op beheerste wijze hun bal ter rechterzijde van de fairway in de rough plaatsten.  Met enige tussenpozen gevolgd door flight 3 (Bas O. en Gert M.) en flight 4 (Jos N. en Peter de J.).

 Gedurende de ronde deed de baan zich leren kennen als toch wel behoorlijk uitdagend, met een zeer gedecideerde rough; eenmaal erin kwam men er zeer moeilijk weer uit. Tevens bezat de baan de eigenschap sommige niet kaarsrecht geslagen ballen op mysterieuze wijze te laten verdwijnen terwijl de rough nog niet eens bereikt was, hetgeen uw verslaggever enkele malen overkwam, maar ook zagen wij b.v. Jos N. meerdere malen verdwaasd en hoofdschuddend over de baan dwalen. Een gemene commercieel getinte local rule betrof het fenomeen dat in het water geslagen ballen er niet uitgehengeld mochten worden, hetgeen zeer onrechtvaardig leek en uiteindelijk kostbaar bleek, want o.a uw verslaggever raakte behoorlijk wat ballen kwijt, met name op (neary) hole 15, waar drie ballen natte en (door de local rule) verloren ballen werden. Oorzaak was waarschijnlijk de door hem geslagen birdie op hole 12, waarvan het hierdoor veroorzaakte (geestelijk) orgasme nog lang in de knie- en armholten nawerkte. Ook werd er druk gewerkt aan de baan, wij kregen de indruk dat de Batouwe uitgebreid zal gaan worden met nog eens 9 holes, hetgeen wel leidde tot een lange, hete, en luidruchtige wandeling van hole 16 naar hole 17, waar wij gelukkig wel gelaafd werden door een rijdende drankwinkel met bijbehorende drankdame. En uiteindelijk, na het overklimmen en overwinnen van hole 18, kon vermoeid maar voldaan worden aangeschoven aan de borreltafel op terras en onder parasol, waarvandaan de aankomst van de resterende veteranen flights ontspannen gadegeslagen kon worden. Op het terras troffen wij Wybren vd W. met een warmgelopen knie, waardoor hij op hole 16 zijn ambitie had moeten opgeven en de strijd had moeten staken. Veel ijsblokjes en ijsthee zorgden ervoor dat de pijn draaglijk werd gehouden en dat de knie weer tot bewegen aangezet kon worden. Gezellig werd verder in geanimeerde sfeer hier de tijd gedood en werd het laatste nieuws geëvalueerd rond tennisser Verkerk en de koers van LogicaCMG, welke beiden boven verwachting hadden gepresteerd. Bovendien had het nieuws ons bereikt dat enkele CMG NL-board leden door het bedrijf in staat gesteld werden binnenkort de CMG-Veteranenclub te joinen. Dit leidde echter wel tot een geëmotioneerde normen & waarden discussie, die op niets uitliep, maar prettig bleek om te voeren. Alsof men er maar niet genoeg van kon krijgen werd aansluitend een geanimeerde golfregeldiscussie opgestart door Gert M., die echter al snel werd afgerond, aangezien dit de reeds opgestelde uitslag ernstig in gevaar dreigde te brengen, hetgeen bij de heersende temperaturen niet aangemoedigd werd.  Vervolgens werd tijd ingelast voor het eren van de veteraan Frans v. D., die de Longest Drive op zijn naam had weten te zetten. Dit in verband met het feit dat hij reeds vroeg in de avond aan moest schuiven bij een uitvoering van het Concertgebouworkest, hetgeen hij abonnementair en aan zijn gade verplicht bleek. Verzadigd van de bitterballen en gelaafd door koele dranken toog men massaal naar de clubcatacomben om het stof  en zweet van de dag af te spoelen. Bij het verlaten van de douches bleek er een vergissing gemaakt, want men had de handdoeken kennelijk verwisseld met de servetten, maar uiteindelijk kwam eenieder gewassen en gedroogd uit de kleedkamers tevoorschijn.

 Met duidelijk plezier en knorrende maag werd aangeschoven aan het diner in het restaurant, alwaar een groepsfoto geschoten werd door een getalenteerde ober. Men liet zich de aangerukte vier-gangen maaltijd goed smaken, zeker aangemoedigd door de door onze gelegenheids sommelier Peter de J. (nu ook al actief in de wijnhandel) geselecteerde en ruimhartig uitgeschonken Chardonnay. Het laatste leidde tot een discussie rond de samenstelling en doorberekening van de lasten van de dag aan non-alcohol verbruikende deelnemers, maar democratisch werd besloten niet van de tot op heden gehanteerde klassieke doorberekingsmethode af te stappen.

Hoogtepunt van de avond werd uiteraard de prijsuitreiking, op professionele wijze ingeluid, geluid en uitgeluid door organisator Bas O.. Zoals we al weten ging de Longest Drive naar Frans v. D., de Neary bleek door Bas O. zelf gescoord, en de Veterans Cup ging wederom naar Gert M., die nu zeker niet meer uitkomt onder de organisatie van het volgende toernooi. Bij de uitreiking van de diverse prijzen werd duidelijk dat er een speciale band bestaat tussen Ben B. en Bas O., waarbij emotioneel en intiem gezoend werd en een vreemd en nog onverklaard ritueel met bestek plaatsvond. Kortom, een paringsdans verbleekte bij deze voorstelling. Cupwinnaar Gert M. werd, naast de Cup, nog verblijd met een Cuvee Ossewaarde, een eigen import, hetgeen op voorhand al leidde tot een brok in de keel, nu nog van ontroering. De verdere avond verliep in feestelijke stemming, waarbij Peter de J. regelmatig communiceerde met belangrijke relaties aan de aangrenzende tafel en hij aan de eigen tafel een grote belangstelling aan de dag legde voor de weelderige borsthaargroei, dat ondeugend uit het hemd van Jos N. naar buiten piekte.

Aansluitend aan het diner werd de koffie genoten op het nog warme terras, waar wij helaas geen foto’s meer van konden schieten in verband met een volle memory stick.

En zo kabbelde ook deze warme en memorabele dag weer naar een bevredigend einde.