Van onze verslaggever, St. Nicolaasga.

Woensdag 2 april 2003 leek een dag te gaan worden waarop menigeen, zo hij/zij had mogen kiezen, verkozen zou hebben zich na het ontwaken nog maar eens wellustig om te draaien in zijn of haar bedstede en, na het op maximaal draaien van de elektrische deken, rustig verder te dromen over hoe het allemaal toch nog goed zou kunnen komen in de wereld.

Uw verslaggever echter trotseerde de barre elementen (het hagelde pijpenstelen, of pijpte hagelregen, net wat u wilt), en spoedde zich in zijn robuuste Zweedse mobiel naar het hoge Noorden om daar de gebeurtenissen rond het inmiddels vijfde toernooi van de CMG Dutch Veterans Golf Society te verslaan. Daar, in St. Nicolaasga, zou wederom een felle strijd woeden om de Senior Tour Challenge Cup van deze Society, een inmiddels zeer begeerde trofee.

Oorspronkelijk zou dit evenement op golfbaan Edda Huzid (what’s in a name?) in de buurt van Voorthuizen plaatsvinden, doch de gedoodverfde organisator Gert M. moest eieren voor zijn geld kiezen, aangezien zijn echtgenote op de geplande datum een chirurgische ingreep moest ondergaan en wij hebben begrip voor het feit dat zijn support hierbij onontbeerlijk is.

Gelukkig was Tom Z. bereid gevonden om de organisatie van het toernooi over te nemen en het evenement toch doorgang te laten vinden op zijn homecourse Burggolf St. Nicolaasga in Friesland, alwaar het enkele jaren geleden ook uit het ei gekropen was.

Bij aankomst op de golfcourse in het clubhuis bleek reeds het gros van de deelnemers onder luchtige kout aan de koffie te zitten, en het wachten was op het ontbrekende lid Jan P. om de aanval te openen op de veelgeprezen Friese appeltaart met slagroom. Tot groot genoegen verwelkomden wij een nieuw kandidaat-lid van de GolfSociety, nl. Bert S., die net teruggevlogen kwam uit het verre India, waar hij zich terdege voorbereid had op de vandaag te voeren strijd. Tevens had hij de Cup, via Gert M. bij hem bezorgd, meegenomen en had als gevolg van dit feit al een onrustige nacht achter de rug waar, zo bekende hij, de Cup een grote rol had gespeeld in zijn heftige dromen.

Nadat iedereen weer bijgepraat had, hetgeen enige tijd en veel koffie vergde, kwam er langzaam beweging in deze kranige seniorengroep, er werd verkleed, greenfees afgerekend, geteld of er voldoende ballen in de zak zaten, en er werd koers gezet naar de driving-range om de toch enigszins nog stramme spieren wat soepeler te krijgen. Hier ook bespiedde men elkander voorzichtig doch onmiskenbaar, om vast te stellen wat de winterperiode de golf-skills aan schade had toegebracht en werd een eerste inschatting gemaakt van de eigen kansen. Met name Bas O. bleek de wedstrijdzenuwen maar net in bedwang te hebben en probeerde enige onrust te zaaien onder zijn medespelers, dit onder het mom van humor. Tom Z. bleek niet de goede bril op de neus te hebben en moest terug naar de pits. Tenslotte werd er verzameld voor de traditionele fotosessie en kwam men tot de ontdekking dat een speler ontbrak. Dit bleek Gérard L. te betreffen die of nog even de spelregels had doorgenomen, of nog even een ruime sanitaire stop had gemaakt (het laatste bleek het geval).

Onder zichtbare spanning werd vervolgens gegroepeerd rond tee 1 waar onder doodse stilte om 13:00 uur de eerste, verlossende afslag plaats vond, als ik mij goed herinner door Jos N.. Gecontroleerd en loepzuiver plaatste hij zijn bal in het naastgelegen waterbassin. De kop was eraf. Vervolgens sloegen enkele medestrijders (Jan P., Frans v. D.) de bal uit solidariteit in het nabij gelegen struikgewas om de strijd toch vooral open en eerlijk te houden; waar vindt men nog een dergelijke solidariteit?

Op hole 2 vond al direct een incident plaats, aangezien Tom Z. zijn bal na afslaan terugvond in de rough direct naast tee 3, en wel op een teetje. Dit uiterst beledigende signaal was afgegeven door flight 1 (wij vermoeden Bas O.), omdat men de roep FORE niet ontvangen had. Kennelijk was men zich niet bewust van het vertragend effect van de dikke boslucht in St. Nyk, waardoor deze kreet pas gehoord werd nadat de bal reeds (veilig) geland was. Wij schrijven het maar toe aan de zenuwen!

Het effect van de weersomstandigheden had zijn invloed op het spel, met name de straffe wind die wij inschatten op kracht 5 à 6 tot 7, hetgeen tot uitdrukking kwam in de (on)zuiverheid van met name de afslagen. Daardoor verkeerde men veel in het bos en struikgewas om de kostbare ballen te hervinden. Ook namen wij herhaaldelijk waar dat achter petten aangerend moest worden, die na krachtige windstoten ondergaan te hebben de vrijheid verkozen boven het bezwete veteranenhoofd dat zij net verlaten hadden.

Zoals ook in eerdere toernooien waargenomen kon worden, nam elke flight ruim de tijd om zijn spel te bepalen en te spelen, opdat alle kansen op de titel behouden konden worden. Deze zorgvuldigheid bleek uit het feit dat al op hole 3 flight 2 ingelopen werd door een drietal lokale krasse knarren, en dit zou meerdere keren het geval zijn. Alhoewel flight 1 slechts drie man groot was, slaagden zij er niet in echt uit te lopen op flight 2, vier man groot. Gelukkig was het niet druk op de baan.

Op hole 16 namen wij nog waar dat, nadat Bert S. reeds de afslag voortvarend in de voorliggende waterhindernis had geplaatst, deze met zijn tweede afslag vol overtuiging een tee-marker van de dames-tee aan gort sloeg, waarna zijn bal met een fraaie boog in de naastliggende waterhindernis verdween. Ach, dit zijn toch de hoogtepunten uit een golfcarrière.

Van het spel van Gérard L. bleek tijdens de ronde dat hij zeer talentvol en bedreven is in het werk op de greens. Zijn putts bleken van een grote zuiverheid en vaak doeltreffend. Wij raden hem aan zijn focus te verleggen naar het veldwerk, dat nog enige aandacht behoeft en ervoor zorgde dat zijn balzak op hole 18 vrijwel platzak bleek. Van oude rot Frans v. D. bewonderden wij zijn prachtige stijl en totale beheersing, dat zelfs na het missen van een slag slechts een enkele verwensing opleverde, op bewonderenswaardige kalme en rustgevende wijze uitgesproken.

Opmerkelijk was het feit dat, alhoewel op de meest ruimhartige en vergevingsgezinde holes geplaatst, de Neary (Hole 10) en de Longest Drive (Hole 18) geen enkele treffer opleverden, hetgeen iets zegt over de heersende weersomstandigheden, maar ook veel over de buitengewone skills (course management?) van de deelnemende veteranen. We scharen het maar onder de noemer van psychologische gesteldheid van de deelnemende équipes.

Uiteindelijk bereikten beide équipes de finish en na het gebruikelijke handshake protocol bij de laatste vlag toog men eensgezind naar hole 19, alwaar een slachting werd aangericht onder de onafgebroken stroom aangedragen traditionele bitterballen, weggespoeld met de nodige al of niet alcoholische versnaperingen. Bij deze gelegenheid leerden wij dat Jan P. verplichtingen had aan een zangkoor, waardoor hij helaas gedwongen was ons al onder de borrel te verlaten om tijdig zijn stem elders te kunnen laten horen. Na voldoende hersteld te zijn van de ontberingen en het vochtverlies op de baan, werd afgedropen naar de kleedkamers, alwaar de nodige handelingen verricht werden om er, althans uiterlijk, weer fris en opgepoetst uit te voorschijn te komen en na een laatste drankje en bal aan te schuiven aan de dinertafel.

Na uitvoerige bestudering van de menukaart werd in groten getale gekozen voor de ruim voorhanden kalfsfilet, maar ook (voor)gerechten als Bisque, SuperSalads en vissoepen bleken populair, een en ander vergezeld en begoten door en met, door Gérard L. zorgvuldig van de wijnkaart geselecteerde hoogwaardige Chablis en Pomérol, een heerlijke en doeltreffende combinatie. De maaltijd bleek van uitzonderlijke kwaliteit, maar naast de aanwezigheid van twee andere eters, kon de St. Nykse kok zich dan ook geheel richten op het verwennen van onze groep veteranen.

Na het hoofdgerecht en voor het nagerecht (de crème brulée staat ons nog helder voor de geest) vond de presentatie van de uitslag plaats door Tom Z. en kon de Dutch CMG Veterans Senior Tour Challenge Cup uitgereikt worden aan de nieuwe titelhouder, te weten Bas O..Door ontroering (en drank) overmand, stamelde deze een dankwoord en zegde plechtig toe binnen niet al te lange tijd het volgende toernooi op zijn homecourse, de centraal gelegen golfclub De Batouwe, te zullen organiseren.

Voorafgaand aan de uitreiking van de Cup werd nog even het bijzondere gegeven naar voren gehaald, dat er geen Neary en Longest Drive gescoord waren, en het gezelschap liet enkele bestraffende woorden gelaten en schuldbewust over zich heen komen. Aangezien er wel prijzen beschikbaar waren voor deze wapenfeiten, riep de presentator flexibel andere behaalde doelen voor de geest, en werd de prijs voor meestbelovende speler uitgereikt aan Gérard L., voor zijn buitengewone performance op de greens. Tevens werd een prijs uitgereikt aan Bert S. als compensatie voor het feit dat hij deze maal zonder caddies moest spelen en als aanmoediging om toch vooral dit toernooi met zijn aanwezigheid te blijven opluisteren.

Na afloop van de plechtigheden werd het nagerecht verorberd en werd nog geruime tijd nagetafeld en nagepraat. Na de koffie werd er vertrokken, maar aangezien enkele spelers (Bas O. en Gérard L.) lokaal overnachtten in Hole 14 en Hole 18 van het aanpalende hotel, werd door dezen nog een wedstrijd aangegaan op het groene laken, met als brandstof de laatste resten Pomérol. Hier ging de victorie onverwacht naar Tom Z., die nog weer in een andere regionale Hole bleef overnachten.

Kortom, ook aan deze aflevering van het toernooi werd door alle deelnemers weer veel genoegen beleefd. En voor de statistieken: ondanks alle dreiging vooraf kon deze dag slechts gedurende 1,5 minuut een enkele spat regen gemeten worden, en was zelfs de zon een tijdlang een gewaardeerde metgezel!

Wij houden u op de hoogte van komende evenementen!